ZAWÓD W SŁUŻBIE RODU – USTAWIENIA RODZIN

Uwydatnienie energii do transformacji możemy zaobserwować w każdej dziedzinie życia, w każdym aspekcie. Na przykład pcha nas ona do konkretnego miejsca, do konkretnych możliwości. Czy zastanawiałeś się, dlaczego wybrałeś taki, a nie inny zawód? Czy kochasz to, co robisz, czy raczej jest to codzienna walka o przetrwanie? Może lubisz to, co robisz, jest jednak zawieszone w powietrzu jakieś „ale”?

Często spotykam się z tym, że zawód „patrzy” i jest „uwikłany” w przeszłość rodową. Nawet gdy pierwotnie kochasz to, co robisz, ale Twoja praca ma głębsze znaczenie, możesz odczuwać frustrację, ciężar i przymus. Wtedy całe życie staje się trudne, bo przecież w pracy spędzasz wiele godzin. O takim właśnie przypadku opowiem poniżej.

HISTORIA RODOWA – POCIĄGNĄĆ DO ODPOWIEDZIALNOŚCI

Większość osób, z którymi pracuję, to kobiety. Tym razem przyszedł mężczyzna. Elegancki, elokwentny, dość władczy. Miał trochę pytań w stylu: ile lat już tak pracuję, jakie mam doświadczenie i w sumie dlaczego robię to, co robię. Potem miał typowych „sto pytań do” na temat Ustawień Rodowych Berta Hellingera.
W pewnym momencie powiedziałam, że czuję się, jak na przesłuchaniu. Mężczyzna aż się wyprostował, głęboko westchnął i odpowiedział: „To nawyk zawodowy, pracuję w prokuraturze…To właśnie mój problem”. Powietrze w pomieszczeniu jakby zgęstniało. Potem dodał: „Kocham w sumie tę robotę, ale wszędzie widzę winnych. Nie umiem patrzeć na człowieka inaczej niż jak na winnego lub chociaż podejrzanego. To wykańczające nie tylko mnie, ale też moich bliskich, których przecież kocham”.

Westchnął głęboko i ciągnął dalej: „Żona grozi rozwodem. Mówi, że rozmawiam z nią, jakbym ją przesłuchiwał. Córka odsuwa się ode mnie, bo podobno jestem za surowy. Syn wychodzi do swojego pokoju, kiedy wracam do domu. Bo kilka razy zrobiłem mu przeszukanie lub patrzyłem w oczy, szukając czy źrenice są naturalnej wielkości, czy też coś odbiega od normy. Robiłem to w dobrej wierze – przecież teraz młodzież pomaga sobie używkami. Chciałem go chronić. Myślałem że robię dobrze. Oni są tym zmęczeni, ja w sumie też. Nawet koledzy w pracy mówią, że przeginam, a ja nie umiem inaczej. Czuję jakbym musiał się tak zachowywać”.

Chwilę pomilczeliśmy. Mężczyzna nie był już tak pewny siebie, wyglądał na zmęczonego, nawet się przygarbił. Wyraźnie cierpiał. Dodał, że próbował zresztą terapii z psychologiem, co przez jakiś czas dawało mu ulgę, ale potem wszystko wracało. Tłumaczył się: „Na terapię jeździłem do innego miasta, żeby mnie nikt nie zobaczył, więc to było uciążliwe. Do ciebie, Mirko, też przyjechałem wiele kilometrów. Na moim stanowisku to konieczność. Jestem u ciebie, bo ta terapeutka zasugerowała, abym poszukał kogoś od Ustawień Rodzin Berta Hellingera. Ktoś ze znajomych polecił mi twoją stronę i jestem”.
Ponownie zapadła cisza. W końcu zapytałam: „Kogo chcesz tak naprawdę skazać? Wsadzić do więzienia? Kogo szukasz? Za kogo chcesz wyrównać rachunki?”. Zrobiło się jeszcze bardziej „gęsto”. Głośno przełkną ślinę i poprosił o kolejną szklankę wody. Wydawało się, że nie wie, o kogo chodzi. Potem spojrzał na mnie, jakbym wyjawiła tajemnicę państwową, aż poczułam ciarki. Po chwili powiedział: „Mój pradziadek miał brata, który był podłym człowiekiem. Wiele osób go przeklinało. Zrobił dużo zła i w pewien sposób zniszczył rodzinę. Skutki ciągną się do dziś”.
To niesamowite móc oglądać, co się dzieje z człowiekiem, z jego ciałem, gdy pojawia się wgląd i nowa świadomość. Przez tego człowieka w ułamku sekundy przetoczyła się fala wściekłości przeplatana bezsilnością i rezygnacją. Gdyby tylko mógł, wsadziłby tego krewnego bez wahania do więzienia i dałby mu maksymalny wyrok. Czuł, jak złość bierze górę na myśl o tym, że ten człowiek nie został ukarany i nie poniósł żadnej odpowiedzialności.
Piotr, mój klient, zdał sobie teraz sprawę, że właśnie takie uczucia towarzyszą mu w pracy. Gdy podejrzany jest cwaniakiem i kłamcą, on za wszelką cenę musi mu udowodnić winę i żąda surowej kary. Ma też świadomość, że czasami ta kara bywa nieadekwatna do czynu. Na szczęście jest jeszcze sędzia, który równoważy jego zapędy.

Pradziadkowie zostawili testament – majątek podzielili po równo na całą trójkę. Ten człowiek, brat pradziadka, w krótkim czasie przegrał swoją część w karty. Potem oszukał siostrę i wyłudził od niej prawie wszystko, co miała. Ona była dużo młodsza i dała się wykorzystać. Podobno zainscenizował scenę, że ktoś chce go zabić, jak nie odda pieniędzy. Później to wszystko okazało się kłamstwem. Owszem, miał długi, ale nikt nie chciał go zabić. Dziewczyna nie wytrzymała i próbowała odebrać sobie życie. Skoczyła z jakiegoś dachu. Przeżyła, ale już do końca była sparaliżowana. Nigdy nie wyszła za mąż, nie miała dzieci.

Brat oszust niczym się nie przejął, a siostrą zajął się mój pradziadek. Musiał zatrudnić opiekunki do siostry. Reszta majątku poszła właśnie na opiekę nad siostrą. Potem okazało się, że ów straszny człowiek oszukał jeszcze kilkoro przyjaciół rodziny i dalszych krewnych. Rodzina pradziadka była wytykana palcami, a żyli w małym miasteczku, gdzie informacje rozchodziły się migiem.
Dla pradziadka to było bardzo trudne, bo uczciwość była dla niego świętością. W końcu pradziadek przegonił swojego brata i nikt nie wie, co się z nim tak naprawdę później stało. Z opowieści dziadka wiadomo jedynie, że nigdy nie odpowiedział za swoje czyny. Ta historia bardzo mocno zaważyła na dalszych losach naszej rodziny. Dziadek marzył o szkołach i dobrym wykształceniu, ale musiał szybko pójść do pracy, bo w domu się nie przelewało. Kiedyś się przyznał, że z całego serca nienawidził tego wujka. Mój tata też nie miał lekko. Pracował i studiował jednocześnie. Potem miał dobrą pracę, więc ja miałem już lżej i mogłem skończyć studia prawnicze.
Przez wiele lat nic o tym nie wiedziałem, bo była to wstydliwa część naszych losów. Jakiś czas temu zacząłem tworzyć drzewo genealogiczne i wtedy o wszystkim się dowiedziałem”.

BRAT PRADZIADKA ZŁODZIEJEM, A PRAWNUK PROKURATOREM

Piotr nie zdawał sobie sprawy, że „wziął” na siebie wyrównanie krzywd rodowych. Wiedział jednak, że miał jakiś wewnętrzny przymus karania „cwaniaków”. Rozwścieczali go kłamcy, drobni oszuści. Koledzy z pracy mówili mu, że przesadza, że powinien coś z tym zrobić.

Z powodu, o którym pisałam wyżej, wtrącamy się w trudne losy przodków – jest to miłość dziecięca, nieświadoma. Jesteśmy wielowymiarowymi istotami i wiele poziomów świadomości ma wpływ na nasze reakcje. Dzieje się mnóstwo czasem trudno wytłumaczalnych rzeczy, co służy jednak rozwojowi na najgłębszych poziomach. Pozornie wydaje się to krzywdzące dla tych „uwikłanych”. Przecież nikt świadomie nie mówi: rozwalę sobie życie, bo chcę „zbawić” ludzi, których nawet nie poznałem osobiście. Owszem, to moi przodkowie, ale urodziłem się dużo później.
Nie byłam pod tym względem lepsza. Też „wzięłam” całą listę takich sytuacji. Gdy poznałam metodę Ustawień Rodzin Berta Hellingera, na początku myślałam, że zgarnęłam hurtem wszystkich wykluczonych, zapomnianych, opuszczonych lub przeklętych z przeszłości, głównie z rodu mamy.
Dziś umiem już obserwować i wyczuć, jak zmienia się energia pola mojego życia. Bo przecież te uwikłania nie uruchamiają się wszystkie w jednym momencie. Gdyby tak było, mało kto dożyłby pełnoletności. Mam też świadomość, że to służy większej całości.

BEFRT HELLINGER O WTRĄCANIU SIĘ W CUDZE LOSY

Często w systemie rodzinnym zdarza się, że ktoś przejmuje odrzucony przez kogoś innego los albo odrzuconą winę. Ma to podwójnie złe konsekwencje.
Po pierwsze – cudzy los albo cudza wina nie są w stanie dać nam siły. Tę bowiem możemy czerpać jedynie ze swojego losu i ze swojej winy.
Po wtóre – dodatkowo zostaje osłabiony ten, kogo chcemy odciążyć, bo wtedy jego wina i jego los tracą siłę.
Oto jak opisuje to Bert Hellinger w książce Miłość ducha. Czym jest i jak osiąga spełnienie:
„Tu się wyłania obraz, że wikłamy się w ten cudzy los, który rezonuje z naszym własnym karmicznym losem wynikającym z poprzednich inkarnacji”.

CZY WIESZ CO TOBĄ KIERUJE? DLACZEGO WYBRAŁEŚ TAKI ZAWÓD?

Zadałam Piotrowi pytanie: „Co tobą kierowało przy wyborze zawodu?”. Zamyślił się chwilę i odpowiedział: „Gdy decydowałem o wyborze zawodu, wybierałem między byciem lekarzem, psychologiem, a prawnikiem. Wiedziałem że muszę pomagać ludziom. Wybierając studia prawnicze, myślałem, że w jakiś sposób uporządkuję świat, a to przyczyni się do tego, że będzie mniej cierpienia. Dopiero później zdecydowałem się na bycie prokuratorem. Z biegiem czasu potrzeba karania ludzi za ich niegodziwe postępowanie wzrastała. Teraz widzę i czuję, że to było podszyte czymś większym i głębszym”.
W pracy indywidualnej korzystam z figurek, które reprezentują poszczególnych członków rodu lub symptomy. Po tej opowieści na pierwszy rzut oka wydawało się logiczne, że Piotr „patrzy” duszą na tego brata pradziadka i właśnie do niego żywi złość. Ja natomiast staram się nie zwracać uwagi na informacje, które pozornie wydają się najważniejsze. Wycofuję własną interpretację danej historii i pozwalam świadomej energii oddziaływać na nasze zmysły. Bert Hellinger nazwał tę energię „wiedzącym polem”. I to trafna nazwa. To „pole” wie!

Ustawiłam figurki reprezentujące kolejno pradziadka, brata pradziadka (nazwę go dla uproszczenia przekazu prawujkiem), Piotra i „przymus”. Od samego początku można było odczuć, że kogoś lub czegoś tam brakuje. Dostawiłam figurkę reprezentującą osobę określoną jako „ktoś kogo tu brakuje” i wtedy wszystko się zmieniło.
„Przymus” ustawił się w samym centrum rodziny. Musiałam przez chwilę obracać tą figurką, jakby kręciła się wokół własnej osi, patrząc na wszystkich po kolei. „Przymus” i ostatnia dostawiona figurka stanęli na przeciwko siebie jak jakaś para. Zupełnie zmieniła się odczuwalna energia. Poprosiłam klienta, aby wczuł się w poszczególne postaci i jednym słowem opisał, co czuje każda z nich.
Piotr zaczął nagle szlochać i choć sam tego nie rozumiał, pozwolił sobie jednak na wszystkie odczucia i reakcje, jakie pojawiały się w jego ciele. Po kilku minutach przypomniał sobie opowieść rodową, że praprababcia została zmuszona do małżeństwa. Kochała innego, niestety biednego. Ukochany chciał jakoś dorównać bogatej narzeczonej, więc dopuścił się kradzieży. Jej rodzina całkowicie go odrzuciła, a on sam, aby nie trafić do więzienia, wdrapał się podczas pościgu na jakąś wieżę i nie mogąc już nigdzie uciec, rzucił się w dół.
Praprababcia wyszła za mąż za człowieka, którego wybrali jej rodzice. Prapradziadek pochodził z zamożnej i szanowanej rodziny. Nazwałam tę ostatnią dostawioną figurkę praprababcią. Ona była połączona z tym „przymusem”! To było ogromne zaskoczenie.

KARA JAKO RATUNEK

Piotr zrobił wielkie oczy, bo właśnie sobie uświadomił, że początek jego rodu zainicjowała nieszczęśliwa i niespełniona miłość. Kradzież, ucieczka przed karą i śmierć samobójcza też miały ogromny, a w zasadzie decydujący wpływ, mimo tego, że samobójca nie był biologicznie spokrewniony.
Z opowieści rodzinnych wynikało, że prapradziadkowie byli właściwie dobrym małżeństwem, ale to było małżeństwo kojarzone, zawarte z tak zwanego rozsądku, a nie z miłości. Ten ból wyśmiania, śmierci z powodu niespełnionej miłości „wzięła” na siebie praciocia. Mimo że niczego nie ukradła, a to ona została okradziona przez brata, poczucie krzywdy i wstydu doprowadziły do próby samobójczej. To był jej „przymus”. Pradziadek musiał zweryfikować swoje życiowe plany i zająć się siostrą. To jego „przymus”.
Hazard to uzależnienie, to choroba. To „przymus” prawujka. Dziadek miał nieco łagodniejszą formę przymusu. Poszedł wcześniej do pracy i musiał zmienić także swoje plany na przyszłość. Ojciec Piotra miał już możliwość – choć w pewnym stopniu – wrócić na pierwotną pozycję „szanowanego obywatela”. Jego „przymusem” był pęd, aby osiągnąć tę pozycję. A Piotr miał przymus karania cwaniaków i złodziei. Gdyby ten człowiek wziął odpowiedzialność za swoje życie i czyny, to nie wybrałby samobójstwa.
Piotr uświadomił sobie, że ma w sobie jakby dwa „przymusy”. Wyrównanie krzywd i w pewnym sensie ochronę życia. Pokłonił się wszystkim przodkom. Uszanował też los i dokonany wybór tego, od którego to się zaczęło, mówiąc: „Szanuję twój los i to wszystko, co do niego przynależy. Nie mogę zdjąć z ciebie odpowiedzialności za twoje życie i wybór śmierci. Nie oceniam cię, nie usprawiedliwiam cię. Zostawiam to przy tobie. Jestem na to za mały. Jestem tylko praprawnukiem tej, którą tak kochałaś”.
Chwilę głęboko oddychał, popłynęły też łzy. Później powiedział, że to były łzy ulgi, a zwracając się do wszystkich, dodał: „Proszę, zwolnijcie mnie z tej służby tworzenia „przymusu”…Proszę…”. Pochylił głowę w akcie pokory i spokojnie czekał.

Nigdy dość przypominania:

MIŁOŚĆ UZDRAWIA PRZESZŁOŚĆ W CZASIE „TERAZ”.

Jeśli i Ty, drogi Czytelniku / droga Czytelniczko, czujesz że „coś” przytłacza Twój zawód lub nie możesz robić tego, co kochasz, a los spycha Cię w nielubiane obszary, to zapraszam na Ustawienia Rodzin Berta Hellingera. Popatrzymy na to razem.
Zapisz się już dziś. Zapraszam serdecznie.