DUSZA PRASTARA – MĄDROŚĆ I PRAWDA

Dusza, schodząc na Ziemię, rozpoczyna długą i żmudną podróż. Jest to dla niej wymagające zadanie, bo jej celem jest połączyć się z fizycznym ciałem. Do ciała przynależy emocjonalność, gęstość, ciężar, grawitacja, ego. Jednocześnie to, co jest trudne, jest dla duszy ekscytujące. Eksploruje ona w ten sposób Świadomość. Tworząc, przemieniając, przenikając, a czasami niszcząc.

Dusza przechodzi ten proces nauki przez wiele wcieleń, zaczynając od tzw. duszy dziecięcej i przechodząc kolejno przez etapy duszy młodej, dojrzałej, starej, aby wreszcie dotrzeć do etapu duszy prastarej. Dusza wędruje, aby poznawać, poszerzać, transformować, tworzyć. Gdy dopełni całości procesu, wraca do Źródła, traci świadomość indywidualności. Ponownie jest Całością, Pełnią i Nieskończoną Obecnością. Zanim jednak dojdzie do tego momentu, jeszcze na Ziemi jest sporo do zrobienia przez taką duszę wraz z człowiekiem.

MIŁOŚĆ JEST I NIE MA W NIEJ PODZIAŁÓW

To mit i iluzja, że Bóg (wersja Boga przedstawiana we wszystkich religiach) jest oceniający, stronniczy, cyniczny, karzący, kontrolujący, nakazujący, potępiający. Miłość taka nie jest. Ona jest Obecna, płynie, wnosi spokój, nie ocenia i nie osądza. Po prostu Jest. Skąd w ludziach taka potrzeba stwarzania wizerunku boga jako szaleńca? Ego bardzo boi się prawdy, dlatego produkuje przepowiednie o mściwym Bogu. Stwórca, który nie interweniuje, nie wtrąca się, gdy na Ziemi zdarzają się gigantyczne kataklizmy lub wojny (dotykające przecież zarówno ludzi tzw. dobrych, jak i tych tzw. złych), ale „rozlicza” każdego z najmniejszej myśli i słowa?

Istnieje osobista odpowiedzialność generująca los. Nie wynika to jednak z „bożej kary”, tylko z drogi, jaką obiera dusza, i tego, jak tę drogę i naukę realizuje człowiek. Im większe odstępstwa od planu duszy robi człowiek, słuchając bardziej ego niż własnej duszy, tym trudniejsze konsekwencje i mocniejsze lekcje.

Można oczywiście nie popełnić jakiegoś błędu z powodu lęku, np. „Nie ukradnę, bo boję się więzienia lub/i piekła”. Jaką wartość ma to
w rzeczywistości duchowej? Małą. Bo owszem, nie dokonano kradzieży, ale wzmocniono pole lęku. Oto lepsza wersja: „Nie kradnę, bo szanuję siebie i tego drugiego, nie chcę nikogo krzywdzić. Ani siebie – ściągając na siebie trudną konsekwencję, ani tego drugiego – sprawiając mu ból straty. Wybieram szacunek”.

CHARAKTERYSTYKA DUSZY PRASTAREJ

Dusza prastara poszukuje prawdy. Odkleja wszelkie przekonania tworzące iluzje. Rezygnuje z przywiązań ego, pragnień, podniet, lęków. Człowiek zaczyna rozpuszczać ego i – jednocześnie – zaczyna wypełniać się jej świadomością. Innymi słowy ludzka świadomość stapia się z duchową. Taki człowiek patrzy na życie szerzej, patrzy kompleksowo, całościowo – na tyle, na ile to jest możliwe w kontekście możliwości neuronów w ludzkim ciele.

Obecnie ludzkie ciało nie jest w stanie wytrzymać najwyższej boskiej częstotliwości, ale to, co mamy dostępne, i tak jest niesamowitym doświadczeniem. Jezus, Budda i Kriszna właśnie to przeżyli, a teraz miliony ludzi próbują ich naśladować w nadziei na powtórzenie tego rozbłysku świadomości. Niestety nie można tego osiągnąć za pomocą umysłu. Świadomość serca to brama i zarazem klucz do tego doświadczenia.

DROGA SERCA

Człowiek wypełniony świadomością duszy prastarej charakteryzuje się następującą postawą:
– poszukuje prawdy,
– jego życie dedykowane jest służbie ludziom, w pośredni lub bezpośredni sposób,
– ceni sobie zdrowe relacje,
– ważne są dla niego szacunek i miłość,
– unika fanatyzmu,
– rezygnuje z toksycznych związków, woli odejść, niż walczyć o swoją rację,
– nie goni za nowymi trendami, modą, sławą, poklaskiem,
– choć jest obecny, to wydaje się trochę wycofany z życia, lubi samotność,
– jest świadomie pokorny,
– we wszystkim szuka miłości i piękna,
– postrzega życie wielowymiarowo,
– bierze pełną odpowiedzialność za to, kim jest, co tworzy i czym emanuje,
– nie ma poczucia winy, unika osądu, jest pełen akceptacji.

GDY ZWYCIĘŻY EGO

To trudny moment, bo ego wykorzystuje duchowość i robi to bardzo sprytnie. Pod płaszczykiem duchowości zaspokaja ono swoje żądze. Cechują je:
– wyniosłość,
– samozachwyt,
– euforyczność i przesada
– zadufanie w sobie,
– pogarda dla innych,
– potrzeba walki i wygrania,
– dziwactwa,
– chęć ucieczki od ludzi, przy jednoczesnej potrzebie bycia podziwianym,
– zatracenie się w okultyzmie, ezoteryce,
– brak obsługi codziennego życia, wszystko jest duchowe
i energetyczne, poglądy typu „zarabianie i praca nie są duchowe”.

Takich dusz na Ziemi jest bardzo mało. Pojawia się tu pokora, więc nie pchają się one na afisz, nie szukają poklasku, choć ich pojawienie się ma wpływ na wielu ludzi. Czasami nawet dość gwałtowny. Gdy pójdą
w zatracenie się, mogą zdziwaczeć i uciekać od ludzi, szukać pustelniczego trybu życia. Żyć tylko dla siebie.

ZADANIA DLA DUSZY PRASTAREJ

Jeśli człowiek z duszą prastarą zsynchronizowany jest z jej poziomem Świadomości, emanuje bardzo wysokimi częstotliwościami i ma wpływ na swoje otoczenie, ludzi oraz energię. Samą swoją obecnością jest
w stanie wpłynąć na wyciszenie emocji innych ludzi. Jest też w stanie „podgrzać atmosferę”, jeśli przejdzie choć na chwilę pod władzę ego.

Dusza na tym etapie ma potrzebę „urodzenia” tego wszystkiego, co zgromadziła przez wszystkie inkarnacje i doświadczenia. Ten swoisty poród to transformacja ciemności w światło, jednak bez osądzania ciemności jako czegoś gorszego. To świadomy wybór.

Na planecie Ziemia doświadcza się głównie cierpienia, bólu i straty, które wynikają z faktu posiadania ego. Rozpuszczanie ego
i przyjmowanie świadomości duszy, a w następstwie świadomości boskości, to główne zadanie dusz. Ważne jest doświadczenie Boga
w sobie. Dusza rozświetla się wtedy, a człowiek nabiera pewności, że jest istotą wielowymiarową. Zanika lęk przed śmiercią.

DZIAŁAĆ W ZGODZIE Z DUSZĄ I JEJ PLANEM

Na wszystkich etapach rozwoju świadomości duszy odbywa się taniec między jej świadomością, wyrażaną poprzez drogę serca, a ego i drogą umysłu, pożądliwości i pragnień. Dusza ma plan transformacji nieświadomości w świadomość.

Gdy jesteśmy pod wpływem nieświadomości, dominują dualizm, podział i poczucie oddzielenia. Gdy powraca świadomość, z której dusza pochodzi, dualność zanika. Wszystko się scala, nie ma podziałów, osądów itp. Pojawia się poczucie, że wszystko i wszyscy są tym samym, tylko w innym momencie rozwoju.

Jest jak z nasionkiem: zawarta jest w nim cała informacja o roślinie, o jej kwiatach, sposobie wydawania owoców i tworzenia kolejnych nasion. To wszystko już jest. Obserwator może dostrzec jakiś odcinek, czyli albo formę nasienia, albo rośliny, albo kwiatu, albo owocu, albo przekwitania.

Niezależnie od tego, której fazie rozwoju obserwator się przygląda, nadal jest to ta sama roślina. Dusza prastara zna wszystkie etapy, kocha każdą formę tej „roślinki” i każde stadium jej wzrostu.

Wydaje się, że ego jest tym elementem, który utrudnia, ogranicza
i przeszkadza. Ale to tylko częściowo prawda, bo paradoksalnie także wymusza ono ruch. Gdy pytam klientów, kiedy zaczęli się rozwijać duchowo lub co spowodowało, że weszli na drogę poszukiwaczy duchowych, zawsze padają odpowiedzi: „było mi tak źle, że już nie miałam nic do stracenia”, „nie mogłem już wytrzymać sam ze sobą”. Cóż… ja też od takich emocji zaczęłam w tym życiu 🙂

Dusza zawsze zmierza do scalenia, do wzrostu świadomości, a ego ma kierunek dokładnie odwrotny. Życie pokazuje to na każdym kroku. Już Rzymianie mawiali: „Dziel i rządź!”. Człowiekiem wewnętrznie scalonym trudno zarządzać, podobnie jak zgraną grupą. Tam, gdzie są podziały, kłótnie, konflikty, łatwo się wbić i przejąć władzę. Świat polityki pokazuje to bardzo wyraźnie.

Serce scala, ego dzieli. Rozum próbuje stworzyć równowagę między nimi, ale mu to nie wychodzi. Badania nad siłą serca i siłą umysłu pokazują przewagę serca.

CAŁOŚĆ DROGI – PODSUMOWANIE

CZYSTA ŚWIADOMOŚĆ – ROZDZIELENIE – INDYWIDUALNOŚĆ –DOŚWIADCZANIE – NAUKA – TRANSFORMACJA – SCALENIE– POWRÓT DO PEŁNI – JEDNOŚĆ – CZYSTA ŚWIADOMOŚĆ.

Różnica między momentem „startu” z poziomu czystej świadomości
a momentem „mety” jest taka, że w pierwszym przypadku możemy to nazwać doświadczeniem teoretycznym, natomiast na finiszu mamy już doświadczenie praktyczne.

Zatoczonych zostało wiele kół na spirali życia. Gdy patrzymy z góry, widzimy tylko ruch po linii okręgu. Natomiast gdy obserwujemy tę drogę z boku, zauważamy, że – wznosząc się spiralnie – znajdujemy się po jakimś czasie „piętro wyżej” i wyżej i przemieszczamy się w ten sposób
o kolejne poziomy. Tak właśnie wzrastamy.

Podsumujmy zatem tę drogę duszy, którą przechodzi ona na naszej planecie.

DUSZA DZIECIĘCA – PROCES – SAMOŚWIADOMOŚĆ

DROGA EGO	DROGA SERCA	KIERUNEK POŻĄDANYCH DZIAŁAŃ
LĘK	NIEWINNOŚĆ	SAMODZIELNE DECYZJE
NIEDOJRZAŁOŚĆ	DELIKATNOŚĆ	ZAUFANIE DO ŻYCIA
OBWINIANIE INNYCH	SPONTANICZNOŚĆ	CHĘĆ DO DZIAŁANIA
OBCIĄŻANIE INNYCH	SAMODZIELNOŚĆ	POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI
DZIECINNOŚĆ	MIŁOŚĆ	ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SIEBIE
POCZUCIE WINY	RADOŚĆ	ODWAGA
WSTYD	ODWAGA	WIARA W SIEBIE

DUSZA MŁODA – PROCES – MATERIA I KREACJA

DROGA EGO	DROGA SERCA	KIERUNEK POŻĄDANYCH DZIAŁAŃ
NIEZDROWA RYWALIZACJA	TWÓRCZOŚĆ	TWORZENIE
PAZERNOŚĆ	KREATYWNOŚĆ	DZIAŁANIE
MATERIALIZM	POMYSŁOWOŚĆ	RUCH
ZAZDROŚĆ	OBFITOŚĆ	DOCENIANIE SIEBIE I INNYCH
POŻĄDLIWOŚĆ	WSPÓLNE DOBRO	BIZNES
ZACHŁANNOŚĆ	SZACUNEK DO NATURY	RADOŚĆ ŻYCIA
„WYŚCIG SZCZURÓW”	MIŁOŚĆ DO NATURY	ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA TO, CO SIĘ TWORZY

DUSZA DOJRZAŁA – PROCES – OPANOWANIE EGO I ZARZĄDZANIE EMOCJAMI

DROGA EGO	DROGA SERCA	KIERUNEK POŻĄDANYCH DZIAŁAŃ
APODYKTYCZNOŚĆ	SZACUNEK DO INNYCH	PANOWANIE NAD EGO
PYCHA	AKCEPTACJA	MEDYTACJE
PONIŻANIE	OPANOWANIE	ŚWIADOMY ODDECH
DYKTATURA	POKORA	SŁUBA DLA INNYCH
ZŁOŚĆ	ODWAGA	WOLONTARIAT
OSĄDZANIE	ROZSĄDEK	ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA WŁASNĄ ENERGIĘ
POŻĄDANIE WŁADZY	SKUTECZNOŚĆ	PRZYWÓDZTWO
POTRZEBA POSIADANIA RACJI	MIŁOŚĆ BEZWARUNKOWA	WDZIĘCZNOŚĆ

DUSZA STARA – PROCES – WIEDZA I ZROZUMIENIE

DROGA EGO	DROGA SERCA	KIERUNEK POŻĄDANYCH DZIAŁAŃ
ZAROZUMIAŁOŚĆ	DZIELENIE SIĘ	WSPÓLNE DZIAŁANIE
DUMA	WSPÓLNOTA	ROZWÓJ
WYNIOSŁOŚĆ	ZAUFANIE DO ŻYCIA	ZROWNOWAŻENIE
POGARDA	SZACUNEK DO SIEBIE I INNYCH	SPOKÓJ
ODDZIELENIE	MIŁOŚĆ DO DUSZY	ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA JAKOŚĆ ŻYCIA

DUSZA PRASTARA – PROCES – MĄDROŚĆ, PRAWDA I ODPUSZCZENIE

DROGA EGO	DROGA SERCA	KIERUNEK POŻĄDANYCH DZIAŁAŃ
ZATRACENIE	SPOKÓJ	SKUPIENIE NA WŁASNYM WNETRZU
UCIECZKA OD ŻYCIA	PEWNOŚĆ	REZYGNACJA Z OSĄDU
PRZESADA	ZAUFANIE DO ŻYCIA	REZYGNACJA Z DUALIZMU
FANATYZM DUCHOWY	SZACUNEK DO RÓŻNORODNOŚCI FORM, POZIOMÓW I DROGI ROZWOJU INNYCH	ODPUSZCZANIE
SAMOZACHWYT	MIŁOŚĆ JAKO JEDNOŚĆ	ODDANIE WSZYSTKIEGO BOGU

Cały rozwój duchowy polega na rozpuszczaniu ego, które przesłania Prawdę o Jaźni i Boskości, oraz na poszukiwaniu i odkrywaniu tej Prawdy.

Dr David R. Hawkins w książce pt. Doświadczanie rzeczywistości przedstawia niektóre podstawowe aksjomaty ego:

– Zjawiska są albo dobre, albo złe, właściwe albo niewłaściwe, sprawiedliwe albo niesprawiedliwe, uczciwe albo nie uczciwe.

– „Zło” zasługuje na karę, a „dobro” na nagrodę.

– Rzeczy dzieją się przez przypadek albo są winą kogoś innego.

– Umysł potrafi zrozumieć i odróżnić prawdę od fałszu.

– Przyczyny pochodzą ze świata i determinują nasze doświadczenia.

– Życie jest niesprawiedliwe, ponieważ niewinny cierpi, a niegodziwy unika kary.

– Ludzie mogą być inni, niż są.

– Koniecznie trzeba mieć rację.

– Koniecznie trzeba wygrać.

– Krzywdy muszą być naprawione.

– Sprawiedliwość musi zwyciężyć.

– Nasze postrzeganie reprezentuje rzeczywistość.

Gdy popatrzymy na całość drogi, jaką pokonuje dusza przez wiele inkarnacji, to wyraźnie widać, do czego ona dąży – do przejawienia boskości w ludzkim ciele. Przeciera szlaki, aby boska świadomość mogła zaistnieć w ludzkiej formie. Tak jakby Bóg chciał, aby człowiek doświadczył tego, czym i kim On sam jest. Jest Świadomością, Jaźnią
i Wszystkim, Co Jest.

Kilkakrotnie zdarzyło mi się podczas całkowitego wyciszenia umysłu doświadczyć poczucia, że jestem wszystkim i wszędzie, ale nie ma mnie jako indywidualności. Powrót z tego stanu do tzw. normalnej percepcji rzeczywistości był przykrym w sumie doświadczeniem. To tak, jakby odkryć, że jest się wszechświatem zamkniętym w jednym ziarenku piasku.

Jednocześnie te przeżycia dały mi niesamowitą ulgę i spokój, że wszystko, co się dzieje, dzieje się z jakiegoś powodu i w jakimś celu, że niezależnie od tego, co zrobimy, i tak – prędzej czy później – dojdziemy tam, gdzie mamy dojść.

Doświadczyłam tego, że dualności i oddzielenia nie ma, że to jedynie wytwór ego i iluzja umysłu. Choć trwało to krótko, jednak wiem, że jest możliwe.

Z podobnym stanem mam do czynienia wtedy, gdy świadomie łączę się ze swoją duszą i ona porusza we mnie najdelikatniejsze struny. Ja nie mam wątpliwości co do tego, że jesteśmy wielowymiarowymi istotami, oraz że jesteśmy duchowi, tyle że zrezygnowałam z religijnej interpretacji Boga i tego, kim my, ludzie, jesteśmy.

RELACJĘ Z DUSZĄ BUDUJE SIĘ DECYZJAMI

Masz wolną wolę, możesz dokonywać wyborów. Gdy jesteś pod wpływem ego, reagujesz automatycznie, zgodnie z wdrukowanymi przekonaniami. Gdy przechodzisz na tryb połączenia z duszą, dokonujesz świadomych wyborów. Rezygnuję z tego… i decyduję się na… Tu zanika wahanie, kalkulacja i brak pewności.

Przykład:

Masz w sobie program „Odrzucona”. Powstał on, kiedy się urodziłaś. Rodzice czekali na chłopca. Choć po krótkim czasie bardzo Cię pokochali, to w Tobie umieszczony został już zapis „nie pasuję”, „nie taka jak trzeba” lub podobny. Dorastasz. Szef nie przydziela Ci projektu. Nie oceniasz tej sytuacji w taki sposób: „OK, nie tym razem”. Nie przechodzisz nad tym do porządku dziennego. Rozmyślasz o tym, gdzie popełniłaś błąd, analizujesz swoje umiejętności, potępiasz siebie, uważasz, że z tobą musi być coś nie tak, masz żal do szefa i odbierasz to jak odrzucenie Ciebie w ogóle, jako człowieka. Cały dramat. Czujesz się ofiarą.

Gdy jesteś połączona z duszą, mówisz: „OK. Szef zdecydował inaczej, akceptuję to” i dalej robisz swoje. Generujesz energię i wszystkie wynikające z niej konsekwencje. Gdy tworzysz pole energii „Jestem ofiarą”, energii wynikającej z poczucia odrzucenia, to spodziewaj się kolejnych takich sytuacji dotąd, aż zmienisz postawę. Gdy to nastąpi, odblokujesz przepływ i nowe możliwości, które mogą się pojawić
w Twoim życiu. Na przykład możesz dostać projekt dużo lepszy niż ten utracony.

Dlatego bądź uważna/uważny na to, co Tobą w danym momencie kieruje: ego czy dusza. Zapraszaj każdego dnia swoją duszę. Możesz robić to za pomocą medytacji, możesz napisać do duszy list (podświadomość dobrze współpracuje z naszymi zmysłami), możesz do niej mówić. Otwieraj na nią serce, zapraszaj serdecznie jak przyjaciółkę, pozwól jej przemówić.

Warto otworzyć się na jej obecność w Twoim życiu, bo wtedy to życie nabiera rumieńców i głębi.

Jeśli porusza Cię temat duszy i relacji z nią, to zapraszam Cię serdecznie na sesje. Warto dać sobie tę szansę.